Regelmatig vragen mensen: “Wat bedoel je daar precies mee?”
Mijn antwoord is simpel: mijn doeken zijn méér dan kleur en vorm; ze zijn stukjes van mijn leven, verpakt in kleur op doek, papier of paneel, die een verhaal vertellen.

Schilderen voelt voor mij als op reis gaan zonder plattegrond. Ik ontdek onderweg wat kleuren, lijnen en materialen allemaal kunnen zeggen.

Vaak staat de radio aan terwijl ik werk, terwijl de klanken van muziek, gesprekken of het nieuws door het atelier zweven, werk ik en beïnvloeden ze mijn gedachten en onbewust dansen de penseelstreken vanzelf mee met het ritme van de muziek.

Hoe ik me die dag ook voel — verdrietig, moe, euforisch, bezorgd of boos — alles komt onbewust op het doek terecht. Soms is het een gesprek dat blijft rondzingen in mijn hoofd, een nieuwsbericht dat me raakt, of een museumbezoek dat me nieuwe ogen geeft.

Wat er ook gebeurt: ik probeer het moment te vangen voordat het vervliegt.

Soms is het een herinnering of gebeurtenis die al een tijdje in mijn hoofd opgeslagen is, die plots oppopt en verwerkt en verbeeld moeten worden om het voor mij een plek te geven. Voor mij zijn die duidelijk zichtbaar in mijn werk, maar de kijker zal er zijn eigen emotie bij beleven, dat maakt kunst maken en delen zo leuk.

Aan elk werk  geef ik het een naam en een kort verhaal -een boodschap-. Die boodschap is mijn persoonlijke uitnodiging aan jou om nét iets verder te kijken. Maar voel je vrij om er jouw eigen emoties in te leggen, jouw eigen herinneringen en vragen.

Als jouw blik even blijft hangen en er een gesprek ontstaat — met jezelf of met iemand anders — dan weet ik dat mijn schilderij zijn taak heeft voltooid en de boodschap doorleeft en bewaard blijft voor de toekomst, een soort van erfgoed.