Altijd onderweg.
Niet naar een eindbestemming, maar naar iets wat zich alleen toont als je durft te vertragen, te kijken, te luisteren. Reizen verrijkt, opent, verzacht en verdiept, elke stap, ver of dichtbij, blijft je voeden. Reizen is voor mij altijd meer geweest dan alleen bestemmingen; het is altijd een innerlijke reis naar de spiegel van mijn ziel.
Soms reis ik ver, naar onbekende landen, ruige kusten of stille bergen. Maar even vaak blijf ik dicht bij huis. Ook daar is zoveel te ontdekken — in mijn omgeving die ik denk te kennen, is elke dag nog zoveel nieuws te ontdekken, ik hoef alleen maar te zijn te vertragen te kijken en te luisteren.
Ik geloof erin dat mensen om een bepaalde reden mijn pad kruisen en met mij meelopen, voor een lange of kortere periode. Niemand komt zomaar op mijn pad, er is altijd een reden.
Op mijn reizen ontmoet ik vaak bijzondere mensen. Ze delen verhalen, herinneringen, dromen. Soms vluchtig, soms diep. Soms in woorden, soms in stiltes. Ze laten iets bij me achter — een gedachte, een gevoel, een vonkje inspiratie dat zich later misschien vertaalt naar kleur op doek of potlood op papier.
Ik stel me open voor andere kunstenaars — oude meesters en hedendaagse collega’s, in musea en galeries en soms gewoon op straat— over hoe zij werken, hoe zij denken. Hoe zij hun innerlijke wereld vormgeven, hun zoektocht verbeelden. Of filosofen, die me uitnodigen om dieper te denken over het leven, over emoties en liefde, over empathie en het begrijpen van de ander.
Maar ook — en misschien wel juist — van de gewone voorbijganger.
Van ambachtsmensen, met hun handen vol ervaring en geduld. Van vissers, die leven met de getijden en de taal van de zee spreken, daar kan ik uren naar kijken. Zij delen geen grote theorieën, maar wel wijsheid. Stil of hardop. Echt en doorleefd.
En dan is er de natuur.
Wat een ontmoeting kan zijn, een echte. Met een boom die al zo lang daar staat. Met bloemen die zich zonder haast ontvouwen. Met een beekje dat murmelt, met rotsen die zwijgen, met de zee, de golven die komen en gaan, krabbelen of klotsen slaan, en steeds weer komen er golven, eb en vloed, het blijft me verwonderen. Zij spreken in een andere taal, maar ik leer steeds beter luisteren, door stil te zijn en te kijken en me een te voelen met de natuur in al haar pracht, grootsheid en eenvoud.
Ik leer elke dag, het leven is voor mij een avontuur met uitdagingen en kansen. Soms is het groots, overweldigend. Maar vaak, heel vaak, is het klein. Zo klein als een schaduw die over een steen glijdt.
Een vlinder die even stil op de rand van mijn blikveld zit, een concert van vogels en kikkers, de koekoek die roept. Een geur of geluid die me herinnert aan iets wat ik vergeten was.
Ik verzamel geen kilometers, ik verzamel momenten, ik wil in dat moment zijn en het beleven met mensen die me lief zijn, die mij verrijken en bij wie ik mag zijn wie ik ben. Als een pelgrim die niet op zoek is naar een eindpunt, maar naar betekenis in het onderweg zijn.
Tijdens mijn reizen wordt ik vaak vergezeld door mijn levensgezel Tonio en ons trouwe hondje Guus. maar mijn innerlijke reizen die maak ik alleen met mezelf.
En al die mooie en minder mooie herinneringen die verzamel ik diep in mijn ziel en gebruik ik om kunst te maken en te delen met jou.
En jij, waar brengt jouw pad je vandaag, deel het met me via het contactformulier