Soms lijkt mijn inspiratie stil te staan. Mijn handen jeuken om te creëren, maar mijn hoofd blijft leeg. Ik kijk, ik denk, ik wacht. En dan ineens, als een vonk die overspringt, zie of hoor ik iets wat me raakt. Een beeld, een kleur, een woord. Of ik volg een workshop waarin ik nieuwe technieken, materialen of ideeën ontdek. Plots stroomt het weer: mijn hoofd vult zich met mogelijkheden, mijn handen vinden hun weg op het doek. Ik bruis en creëer, als vanzelf. Soms maak ik iets wat me diep raakt. Een schilderij, een lijn, een beweging die klopt. Die iets zegt, zonder woorden. Dan weet ik: hier zit meer in. Ik werk verder, duik in het thema, laat het me leiden. Zo ontstaan series, verbonden werken die samen een verhaal vertellen.
Ik deel graag mijn werk en mijn ideeën met mijn volgers. Niet alleen omdat het leuk is om te delen, maar omdat ik geloof in verbinding. Kunst verbindt. Het opent gesprekken, brengt mensen samen, laat hen iets herkennen van zichzelf in wat ik maak. Dat is misschien wel het mooiste cadeau.
En toch, soms twijfel ik. Mijn expositieagenda is leeg en ik maak me zorgen. Wat als niemand meer mijn werk wil zien? Wat als er geen ruimte meer is? Dan haal ik adem en laat het los. Ik zeg tegen mezelf: wat maakt het uit? En bijna altijd gebeurt het dan—uit het niets stromen de verzoeken binnen. Een galerie wil mijn werk tonen, iemand wil een schilderij kopen, een nieuw project dient zich aan. Alsof het universum fluistert: heb geduld, het komt vanzelf.
En ja, ik werk er hard aan. En ja, ik krijg hulp van Tonio en anderen om mijn ideeën te realiseren. Maar toch voelt het iedere keer weer als een klein wonder, een cadeautje. Zelfs mijn wens om in een museum te exposeren lijkt in 2026 uit te komen. Een droom die werkelijkheid wordt. Soms hoef je niet alles te forceren. Soms hoef je alleen maar open te staan en te vertrouwen. Want uiteindelijk… het komt altijd weer op mijn pad.